Een huis vol herinneringen
In 1989 verhuisden we na een renovatie van driekwart jaar naar onze bijzondere woning in het hart van Utrecht. We hadden de voormalige drukkerij van Den Daas gekocht, een gebouw met een magische geschiedenis. Het voelde als een luchtkasteel, een droom die we konden realiseren dankzij de garantstelling van niemand minder dan Dick Bruna. Zijn atelier bevond zich boven onze slaapkamer, en hij kwam bijna elke dag werken, behalve in de zomermaanden wanneer hij met zijn familie naar Frankrijk vertrok.
’s Ochtends hoorden we hem al vroeg binnenkomen, terwijl wij nog in bed lagen. Het geluid van schuivende meubels en zijn vertrek richting de koffie op het Wed maakten deel uit van onze dagelijkse routine. Het was inspirerend om zijn vitaliteit en werkethos te zien. Zijn aanwezigheid gaf de plek iets bijzonders, alsof het gebouw ademde door zijn creativiteit.
Onze woning voelde nooit als een appartement. Met een tuin van 250 vierkante meter, omringd door universiteitsgebouwen, hadden we een oase van rust in de stad. ’s Avonds en in de weekenden waren we er meestal alleen. We hebben mooie momenten beleefd, zoals vuurtjes stoken in de ontmantelde schouw, ook al leverde dat soms een brandalarm van de universiteit op omdat het hout te nat was.
Maar de tijd bracht veranderingen. Helaas werd duidelijk dat de makelaar die het atelier van Dick verkocht, vooral aan zichzelf en zijn netwerk had gedacht. Het atelier werd opgedeeld in drie kleine woningen en voor €30.000 beneden ons aanbod. Het voelde oneerlijk, maar we hebben het laten rusten.
In diezelfde periode sloot ik mijn tegelwinkel in de Jan van Scorelstraat. Ik was op, de energie was op. Kerst 2016 markeerde het einde, samen met Marianne van Maddalena Wines. Het eerste kwartaal van 2017 was zwaar. Gelukkig vond ik een nieuwe huurder die een deel van het contract kon overnemen al moest de prachtige glasmozaïekwand achterin worden afgebroken. Graag had ik de eigenaar van het gehuurde winkelpand ook in de grofvuilcontainer gemikt.
Ondertussen forensde Jaap al jaren naar de VU in Amsterdam. De beslissing om te verhuizen was toen snel gemaakt, we vonden een appartement op de Westerdoksdijk. Geen tuin meer, maar een prachtig uitzicht op het water. Inge bleef in Utrecht op haar studentenkamer, maar kwam graag op bezoek.
De foto’s in de verkoopbrochure herinneren echter ons aan de geweldige tijd die we hadden in Utrecht. De warmte, de tuin, de magie van een woning met zoveel geschiedenis. Dick en Irene Bruna blijven we eeuwig dankbaar. De makelaar? Die hebben we gelaten voor wie hij is: hij deugd niet, gaat ook nooit meer deugen.
We verhuisden op de warmste dag van 2017 en lieten onze oude buren achter zonder de nieuwe buren van het voormalige atelier te leren kennen. Soms heb ik spijt dat we geen briefjes in de bus hebben gedaan om hen over de huurpuntenregeling te informeren, maar het is zoals het is. Ons hoofdstuk in Utrecht is afgesloten, en ondanks de wrange momenten en het oneerlijk handelen van de makelaar kijken wij vooral terug met trots en dankbaarheid op een prachtige woonperiode in de binnenstad.
terugblik 1989
Inge loopt te zingen!
